Sacrale Duisternis ~
over blinddoek, overgave en transformatie

artikel door: Aernoudt Knecht

printen:

p.1 ~ Overgave aan de Duisternis

p.2 ~ Verblind door het licht

p.3 ~ Sacrale Duisternis ~ vroeger en nu

p.4 ~ In duisternis worden we zieners

p.5 ~ De geblinddoekte danser

 

Als ik een blinddoek draag is dit meestal tijdens een trancedans, die vaak ongeveer anderhalf uur duurt. Vaak is dat voldoende om een zekere mate van overgave te scheppen, zodat heling, inspiratie en transformatie kunnen plaatsvinden. Afgelopen herfst ging ik een flinke stap verder, en gaf ik mij enkele dagen achter elkaar over aan de duisternis, om het effect daarvan diepgaander te onderzoeken.

p.1 ~ Overgave aan de Duisternis

Ik zit op de rand van mijn matras, en ben omringd door stilte en duisternis. Zou het nog nacht zijn? Ik heb geen idee hoe laat het is, of zelfs welke dag het is. Ik ben nu ongeveer vier dagen in volledige duisternis. Ik zeg ongeveer, want ik ben de tel kwijtgeraakt. Na enkele dagen duisternis verliest je bewustzijn alle houvast. Het matras dat ik onder mij voel is zo ongeveer het enige teken waaruit ik kan afleiden dat ik werkelijk nog besta. Ik luister naar het ritme van mijn ademhaling en staar in het donker.

Ongeveer een jaar geleden schreef ik me in voor een duisternisretraite. Mijn dierbare vriend en collega Roel Crabbé vertelde me over het werk van Naomi Lewis en Simon Buxton, een koppel dat mensen, vlakbij een oude Druïdische krachtplaats in Groot Brittannië, diepgaand initiëert in duisternis. Ik ben wel gewend om een tijdje met mijn blinddoek te dansen in het donker, en de kans om mijn relatie met de duisternis eens echt te verdiepen heb ik met beide handen aangegrepen.

Wat blijft er van je bewustzijn over als je het contact met de zichtbare wereld langere tijd loslaat? Ik hou er wel van om mijn bewustzijn onderhevig te stellen aan extreme omstandigheden. Zo werkt dat nou eenmaal, als je echt iets wil leren. We hebben tenslotte ook weinig geleerd over het atoom door er rustig naar te gaan zitten kijken. Nee, we hebben een deeltjesversneller gebouwd, die het in stukken slaat, waardoor we aan de rondvliegende brokstukken kunnen zien hoe het in elkaar zit.

-- Lees verder op pagina 2 --> Verblind door het licht